از نگاه من ؛ در دنیای پست و پلشت و پلید انسان ها بدنبال عشق گشتن کمی غیر عاقلانه بنظر می آید. هر کسی در پس عشق نیازهایش را پنهان ساخته. بعد از یک هزار و هشتاد و هشت پست ؛ دیگر از دنیا و آدمهایش تقریبا قطع امید کردم. اگر خدا بخواهد درست میشود و اگر نخواهد نه. پس پرده زندگی هر آدمی غم هایی بزرگ در حد وسع خویش خیمه زده. شاید آدمیانی که از نظرم نامرد و بی معرفت اند محصول محیط و خانواده خود بوده و بی تقصیر باشند . فقط میدانم هنر اصلی در ساختن و‌ماندن در چالش ها و مشکلات زندگیست . اما در عجبم از زندگی مجازی امروزی. از فرهنگ جدید امروزی. غرق و برده افکار مجازی. کارهایی بیهوده. بوی تعفن فرهنگی. کاش همان سادگی های چهل سال قبل را داشتیم.

الهی به امید تو.